 |
Wybierz pytanie:
W poniższej sekcji nasi eksperci odpowiadają na najczęściej zadawane pytania dotyczące miareczkowania za pomocą titratorów METTLER TOLEDO Compact oraz miareczkowania metodą Karla Fischera.
Strona ta będzie z czasem rozbudowywana. Zapraszamy do jej częstego odwiedzania!
Wybierz pytanie
- Jaka jest różnica między miareczkowaniem wolumetrycznym a kulometrycznym metodą Karla Fischera?
- Kiedy używać celi z diafragmą, a kiedy bez?
- Jak często należy mianować titrant?
- Po czym poznać, że należy wymienić sito molekularne w rurkach osuszających w titratorze Karla Fischera?
- Jak dokonać walidacji metody w titratorze automatycznym?
- Jaki jest najlepszy sposób ustawiania miana w titrancie Karla Fischera?
- Jaką rozdzielczość powinna mieć moja waga, aby zapewnić dokładne i precyzyjne wyniki?
- Jak często należy wymieniać rozpuszczalnik w naczyniu do miareczkowania w titratorze Karla Fischera?
Jaka jest różnica między miareczkowaniem wolumetrycznym a kulometrycznym metodą Karla Fischera?
Titrant można podać bezpośrednio do próbki za pomocą biurety (metoda wolumetryczna) lub wygenerować elektrochemicznie w celi pomiarowej (metoda kulometryczna).
Miareczkowanie kulometryczne stosowane jest głównie do oznaczania wody metodą Karla Fischera przy jej zawartości poniżej 50–100 ppm (0,005–0,01%).
Kiedy używać celi z diafragmą, a kiedy bez?
Modele C20 i C30 dostępne są w dwóch wersjach – z celą z diafragmą lub bez. Dla większości zastosowań zalecamy celę bez diafragmy, ponieważ praktycznie nie wymaga ona konserwacji. Dzięki nowatorskiej konstrukcji cela bez diafragmy produkcji METTLER TOLEDO może być stosowana nawet do oznaczania wody w olejach.
Wersja celi z diafragmą zalecana jest do zastosowań takich, jak oznaczanie wody w substancjach zawierających ketony. Zaleca się jej stosowanie także w przypadku, gdy wymagana jest największa możliwa dokładność.
Jak często należy mianować titrant?
Zależy to od stabilności titranta i przeprowadzonych procedur zabezpieczenia titranta przed typowymi zanieczyszczeniami, które mogłyby doprowadzić do obniżenia stężenia. Najczęściej spotykanymi przykładami takiej ochrony titranta są przechowywanie titrantów światłoczułych (np. roztworów jodu) w butelkach z ciemnego szkła, zabezpieczanie titrantów Karla Fischera przed wilgocią za pomocą sita molekularnego lub żelu krzemionkowego, jak również ochrona niektórych silnych zasad (np. wodorotlenku sodu) przed wchłanianiem dwutlenku węgla.
Po czym poznać, że należy wymienić sito molekularne w rurkach osuszających w titratorze Karla Fischera?
Najbardziej praktycznym rozwiązaniem tego problemu jest nałożenie niebieskiego żelu krzemionkowego na końcówkę rurki, który posłuży jako wskaźnik. Gdy tylko w żelu pojawi się ślad koloru różowego, jest to znak, że należy wymienić lub zregenerować sito molekularne. Innym znakiem jest zwiększenie dryftu w tle.
Jak dokonać walidacji metody w titratorze automatycznym?
Przy walidacji metody miareczkowania należy zwrócić uwagę na takie czynniki jak dokładność, precyzja, powtarzalność, liniowość, błędy systematyczne, odporność, wytrzymałość i określenie granic. Szczegółowe zalecenia dotyczące walidacji znajdują się w sekcji Kontrola jakości/Walidacja oraz w broszurze METTLER TOLEDO nr 16 – Walidacja metod miareczkowania.
Jaki jest najlepszy sposób ustawiania miana w titrancie Karla Fischera?
Można by myśleć, że najlepszym wzorcem dla odczynników w metodzie Karla Fischera jest czysta woda. Woda nie spełnia jednakże wymogów względem wzorca podstawowego, ponieważ nie jest stabilna podczas ważenia i nie posiada wystarczającej masy cząsteczkowej. Ta druga cecha sprawia problem przy dokładnym ważeniu próbki na tyle niewielkiej, by można było uzyskać rozsądną wartość zużycia titranta.
Zamiast wody czystej można stosować certyfikowane roztwory wzorcowe w różnych stężeniach, od 0,1 mg do 10 mg wody na gram (lub ml) roztworu. Pozwala to na odważenie bardziej odpowiednich wielkości próbek.
Trzecią możliwością jest użycie próbki stałej z dokładnie znaną zawartością wody. Najczęściej stosowanym do tego celu wzorcem jest dwuwodny winian sodowy. Wzorzec ten zawiera dwie cząsteczki wody krystalizacyjnej, co przekłada się na zawartość wody wynoszącą dokładnie 15,66%. Zaletą tego wzorca jest to, że dostępny jest on w postaci drobnoziarnistego proszku o stałej i pewnej zawartości wody. Jako że zawartość wody wynosi tylko 15,66% (a nie 100%, jak w przypadku wody czystej), możliwe jest odważenie odpowiedniej wielkości próbki z wystarczającą dokładnością, by zapewnić prawidłowe oznaczanie. Jedyną wadą tego wzorca jest jego niska rozpuszczalność w metanolu, który jest najczęściej stosowanym rozpuszczalnikiem w metodzie Karla Fischera. W 40 ml metanolu rozpuszcza się zwykle 0,15 g wzorca. Niekompletne rozpuszczenie wzorca sygnalizują rosnące wyniki oznaczania stężenia dla kolejnych próbek. Zakładając, że niska rozpuszczalność dwuwodnego winianu sodowego będzie brana pod uwagę, wzorzec ten najlepiej nadaje się do oznaczania stężenia odczynników w metodzie Karla Fischera.
Jaką rozdzielczość powinna mieć moja waga, aby zapewnić dokładne i precyzyjne wyniki?
Odpowiedź na to pytanie zależy od wielu czynników, takich jak oczekiwany wynik czy jednorodność próbki, które określają optymalną wielkość próbki, wymaganą dokładność wyniku (miejsca po przecinku) oraz wymaganą dokładność wyniku końcowego. Zasadniczo jednak powinno się stosować co najmniej 4 zakresy dla masy próbki. Poniżej znajduje się kilka zaleceń:
Wielkość próbki – minimalna liczba miejsc po przecinku
1–10 g ..................................3
0,1–1 g ...............................4
0,01–0,1 g .........................5
Jak często należy wymieniać rozpuszczalnik w naczyniu do miareczkowania w titratorze Karla Fischera?
Pierwsza i najbardziej oczywista odpowiedź na to pytanie jest taka, że rozpuszczalnik należy wymienić, gdy próbka przestanie się rozpuszczać. Jest to jednakże tylko jeden z powodów wymiany rozpuszczalnika. Drugi, mniej oczywisty powód dotyczy przypadku odczynnika dwuskładnikowego, gdzie titrant zawiera jod, a rozpuszczalnik zawiera wszystkie pozostałe elementy konieczne do przeprowadzenia reakcji Karla Fischera. Jednym z tych pozostałych elementów jest dwutlenek siarki, który może ulec wyczerpaniu na długo przed tym, jak przekroczona zostanie własność dyspergująca rozpuszczalnika. Rozpuszczalnik w tych dwóch układach ma zwykle zawartość wody rzędu 7 mg/ml. Oznacza to, że 40 ml rozpuszczalnika może teoretycznie pomieścić 280 mg wody, zanim trzeba go będzie wymienić. Ponieważ typowy titrant ma stężenie 5 mg/ml, 280 mg wody wymaga 56 ml titranta.
