Analiza sitowa

Digitalizacja i automatyzacja procesów określania rozkładu wielkości cząstek

Zadzwoń
Sieve Analysis - Particle Size Distribution

High-Throughput Experimentation (HTE)

 

Przepływ pracy analizy sitowej

Etapy przygotowania
1. Opracowanie metody: na podstawie badanego materiału należy wybrać odpowiednią metodę standardową, wybrać odpowiednie sita w stosie, aby zapewnić równomierny rozkład na każdym sicie i określić wymaganą ilość próbki. Wstępne testy mogą pomóc w określeniu tych parametrów
2. Przygotowanie sit lub stosów, np. wstępna rejestracja sit (identyfikacja i masa tary)
3. Pobieranie próbek
4. Przygotowanie próbki, np. wstępne suszenie, kondycjonowanie lub podział próbki

Etapy ważenia sitowego
5. Zważyć sita puste, od dołu do góry lub od szalki (A), od najmniejszego rozmiaru oczek (B) do największego rozmiaru oczek (E); zidentyfikować każde sito, odjąć tarę.
6. Dodać próbkę
7. Przesiewanie (ręcznie lub przy użyciu wytrząsarki sitowej)
8. Zważyć frakcje na każdym sicie, od góry do dołu lub od największego rozmiaru oczek do najmniejszego rozmiaru oczek.
9. Analiza, ocena i interpretacja wyników

Konserwacja sprzętu
Podobnie jak inne precyzyjne przyrządy pomiarowe w laboratorium, sita testowe wymagają regularnej konserwacji w celu utrzymania standardu wydajności, co obejmuje:

  • Dokładne czyszczenie po każdym uruchomieniu
  • Kontrole wydajności przed użyciem i okresowe rutynowe kontrole, np. testowanie z próbkami testowymi biegłości
  • Kalibrację: Okresowa kalibracja i ponowna certyfikacja sit testowych (ASTM E11 lub ISO 3310-1).

 

Statyczna analiza obrazu (SIA) jest stosowana głównie do pomiaru wąskich rozkładów wielkości, z naciskiem na charakteryzowanie bardzo drobnych cząstek. Zapewnia obrazy cząstek o wysokiej rozdzielczości, które umożliwiają niezwykle dokładny opis wielkości i kształtu, ale jest czasochłonna. SIA jest wykorzystywana głównie w badaniach i rozwoju.
Norma: ISO 13322-1.

Dynamiczna analiza obrazu (DIA) to metoda charakterystyki cząstek oparta na liczbach, stosowana do próbek większych niż około 1 µm. Jeśli mierzone mają być również mniejsze cząstki, metodą z wyboru jest dyfrakcja laserowa (LD). DIA to nowoczesna metoda charakteryzacji wielkości cząstek, idealnie nadająca się do rutynowych pomiarów materiałów sypkich, proszków, granulatów i zawiesin. W wielu branżach DIA zastąpiła już tradycyjną analizę sitową.
Norma: ISO 13322-2.

Statyczne rozpraszanie światła (SLS) lub dyfrakcja laserowa (LD ) mogą określać rozkłady objętościowe, farmaceutyki (API) i PSD w cieczach i zawiesinach. Dyfrakcja laserowa jest najpopularniejszą metodą określania rozkładu wielkości cząstek inną niż tradycyjna analiza sitowa. Opiera się ona na ugięciu wiązki laserowej przez zespół cząstek rozproszonych w cieczy lub strumieniu powietrza.
Norma: ISO 13320.

Dynamiczne rozpraszanie światła (DLS ) opiera się na ruchu Browna rozproszonych cząstek w roztworze. Jest to nieinwazyjna technika pomiaru wielkości i rozkładu wielkości cząsteczek i cząstek zazwyczaj w zakresie submikronowym.
Norma: ISO 22412.

 

Sieve Analysis Experts

 

Sieve Analysis Challanges

 

Sieve Analysis - Balances and Software

 

Sieve Analysis Guide Free PDF

FAQ

Często zadawane pytania dotyczące analizy sitowej

Jaka jest zalecana wielkość próbki do analizy sitowej?

W eksperymentach analizy sitowej często występuje tendencja do stosowania zbyt dużych próbek, ponieważ zakłada się, że dzięki temu wyniki testu będą dokładniejsze. Jednakże pogarsza to dokładność wyniku, ponieważ każda pojedyncza cząstka nie ma możliwości zaprezentowania się na powierzchni sita testowego. Ogólnie zaleca się próbkę o masie 25-100 g. Istnieje procedura, która pomaga ustalić odpowiednią wielkość próbki, przy użyciu rozdzielacza próbek w celu zmniejszenia próbki do różnych mas (25 g, 50 g, 100 g, 200 g) i testowania próbek w różnych zakresach wagowych. Jeśli test z próbką 50 g wykaże w przybliżeniu taki sam procent przechodzenia przez drobne sito jak próbka 25 g, podczas gdy próbka 100 g wykaże znacznie niższy procent przechodzenia, będzie to wskazywać, że próbka 50 g jest odpowiednią wielkością próbki.

Jaka jest różnica między średnicami sit w normach ASTM a normami ISO/BS?

W normach ASTM średnice sit mierzone są w calach, podczas gdy w normach ISO/BS stosowane są milimetry. Istnieje niewielka różnica między średnicą 8 cali i 200 mm lub 12 cali i 300 mm. W rzeczywistości 8 cali to 203 mm, a 12 cali to 305 mm. Dlatego sita testowe o średnicy 8 cali i 200 mm nie mogą być zagnieżdżane, podobnie jak sita testowe o średnicy 12 cali i 300 mm.

Jakie są różnice między liczbą oczek i odstępami między drutami w normach ASTM a normami ISO/BS?

Liczba oczek oznacza liczbę drutów na cal (25,4 mm). Sita tkane są sprzedawane według liczby oczek lub według rozstawu drutów. Amerykańskie normy ASTM wykorzystują liczbę oczek, podczas gdy międzynarodowe i brytyjskie normy ISO/BS wykorzystują rozstaw drutów.

Jak wilgotność powietrza w laboratorium wpływa na analizę sit?

Bardzo suche warunki mogą powodować przywieranie drobnych proszków zarówno do elementów sita, jak i do siebie nawzajem za pomocą silnych ładunków elektrostatycznych. Idealna wilgotność względna (% RH) powinna wynosić od 45% do 60%.

Jakie są zalety analizy sitowej w porównaniu z alternatywnymi technikami, takimi jak metody analizy obrazu?

Zalety analizy sitowej obejmują niskie koszty inwestycyjne, łatwą obsługę, precyzyjne i powtarzalne wyniki w stosunkowo krótkim czasie oraz możliwość oddzielenia frakcji wielkości cząstek. Dlatego też metoda ta jest powszechnie stosowana zamiast metod wykorzystujących światło laserowe lub przetwarzanie obrazu.

Jakie są ograniczenia analizy sitowej?

Jednym z ograniczeń jest liczba możliwych do uzyskania frakcji wielkości, co ogranicza rozdzielczość. Standardowy stos sit składa się z maksymalnie 8 sit, co oznacza, że rozkład wielkości cząstek opiera się na zaledwie 8 punktach danych. Kolejnymi ograniczeniami jest to, że technika ta działa tylko z suchymi cząstkami, minimalna granica pomiaru wynosi 50 µm, a metoda może być dość czasochłonna.